ΚΟΣΜΟΣ Μπορούμε να κερδίσουμε

ΚΟΣΜΟΣ Ο Ken Savage είναι συνταξιούχος, αλλά ακτιβιστής συνταξιούχος και επικεφαλής της ομάδας Greater London Pensioners. Με λίγα λόγια, συνεχίζει να παλεύει και δίνει στον Guardian μια συνέντευξη που αξίζει να διαβάσει κάθε νέος ακτιβιστής.

«Υπήρξα ακτιβιστής για 70 χρόνια. Έχω οργανώσει συνδικάτα, απεργίες, αντιπολεμικές και αντιφασιστικές πορείες, ενώ έχω πάει και σε διεθνείς αλληλέγγυες επισκέψεις και έχω παρευρεθεί σε διεθνείς δράσεις αλληλεγγύης σε σοσιαλιστικές χώρες. Τα τελευταία χρόνια, είμαι υπερήφανος για το ότι η ομάδα συνταξιούχων του Λονδίνου Greater London Pensioners (στην οποία είμαι επικεφαλής) έχει βγει στους δρόμους μαζί με άλλες ομάδες ενάντια στις περικοπές και στην ένδεια. Οι συνταξιούχοι αποτελούν μέρος του κινήματος για τη δικαιοσύνη και την ισότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το σημερινό βιοτικό επίπεδο προσεγγίζει τα επίπεδα του 1930. Θα πρέπει να δω ξανά τη φτώχεια που είδα γύρω μου στη δεκαετία του 1930 ως ένα παιδί που μεγάλωνε στο βόρειο Λονδίνο; Το φετινό επίπεδο των δημόσιων δαπανών θα είναι στα επίπεδα που ήταν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αυτή η κυβέρνηση τελειώσει με τις περικοπές της.

Η ανισότητα και η φτώχεια ή -ας είμαστε σαφέστεροι- ο καπιταλισμός σκοτώνει ανθρώπους. Ο οργανισμός Age Uk αναφέρει ότι αυτό τον χειμώνα αναμένεται να πεθαίνει 1 ηλικιωμένος κάθε 7 λεπτά, εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων θέρμανσης ή ακριβέστερα, ως αποτέλεσμα των μεγάλων αυξήσεων των εταιρειών καυσίμων, που βάζουν το κέρδος πάνω από τη ζωή των ανθρώπων.

Κανείς από εμάς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής όταν βρίσκεται στο έλεος των καιρικών συνθηκών ή των εταιρειών, κάτω από κυβερνήσεις που συμπεριφέρονται σαν να μην νοιάζονται για τους ευάλωτους. Οι εταιρείες ενέργειας λένε πως τα φώτα θα σβήσουν αν δεν πάμε σύμφωνα με το σύστημά τους, αλλά τα φώτα έχουν ήδη σβήσει για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια να τα πληρώσουν. Η υγεία μας αλλά και το κλίμα, το οποίο κινδυνεύει, δεν μπορεί να θυσιαστούν για τα κέρδη των εταιρειών.

Δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι που αισθάνονται ότι είναι ένα βάρος για την κοινωνία. Είναι ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων. Οι συντάξεις είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, ο κατώτατος μισθός δεν είναι σε αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο,οι άνεργοι τιμωρούνται και αναγκάζονται να δουλέψουν δωρεάν, πράγμα που μειώνει τη διαπραγματευτική δύναμη των συνδικαλισμένων εργαζόμενων σε απελπιστικό επίπεδο. Οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες έχουν ταπεινωθεί και δεχτεί επίθεση. Είναι εξίσου ευάλωτοι στο κρύο με εμάς τους συνταξιούχους.

Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει τα επιδόματα συντήρησης και εκπαίδευσης, ενώ αν αποφασίσουν να πάνε στο πανεπιστήμιο επιβαρύνονται και δέχονται επίθεση από την αστυνομία σε περίπτωση που διαμαρτυρηθούν. Με όλες αυτές τις επιθέσεις και τις ολοένα και μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις, όλοι γίνονται πιο ευάλωτοι. Μερικές φορές δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω γύρω μου. Αυτή δεν είναι η κοινωνία για την οποία παιδευτήκαμε.

Είμαι 92 ετών. Αλλά ακόμα ξέρω αυτά που ήξερα πριν από 70 χρόνια: ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια των λίγων είναι δύναμη -αλλά είναι τα εκατομμύρια των καθημερινών εργαζόμενων που δημιούργησαν αυτόν τον πλούτο. Και η δύναμή τους, στην αλληλεγγύη, είναι πολύ μεγαλύτερη. Μπορούμε να κερδίσουμε».

Πηγή: The Guardian 

εμφάνιση σχολίων