«Όποιος ξεσκεπάζει την ηθική, ξεσκεπάζει την απαξίωση όλων των αξιών στις οποίες πιστεύουν ή έχουν πιστέψει οι άνθρωποι»
DOC TV
13 Μαρτίου 2015
«Ο,ΤΙ ΕΩΣ ΤΩΡΑ ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ “ΑΛΗΘΕΙΑ” ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ η πιο βλαβερή, η πιο κακόβουλη, η πιο υποχθόνια μορφή ψεύδους. Το ιερό πρόσχημα της «βελτίωσης» της ανθρωπότητας αποδείχτηκε ένα δόλιο τέχνασμα που στόχο είχε να απομυζήσει την ίδια τη ζωή και να την κάνει αναιμική. Η ηθική ως βαμπιρισμός».
«ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ, ξεσκεπάζει συγχρόνως την απαξίωση όλων των αξιών στις οποίες πιστεύουν ή έχουν πιστέψει οι άνθρωποι. Δεν βλέπει πια τίποτε αξιοσέβαστο στους έντιμους ανθρώπους, ακόμα και σε εκείνους που ανακηρύχθηκαν άγιοι. Σε αυτούς βλέπει το πιο ολέθριο είδος εκτρώματος, ολέθριο επειδή άσκησε τόση γοητεία».
«Η ΕΝΝΟΙΑ “ΘΕΟΣ” ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΕ ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ αντίθετη προς τη ζωή -μέσα σε αυτή την έννοια καθετί βλαβερό, δηλητηριώδες, συκοφαντικό, ολόκληρη η θανάσιμη έχθρα κατά της ζωής συνθέτουν μια φοβερή ενότητα. Οι έννοιες “επέκεινα”, “αληθινός κόσμος” επινοήθηκαν για να υποτιμήσουν τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει -για να μην αφήσουν κανένα σκοπό, κανένα λόγο, καμία αποστολή για τη γήινη πραγματικότητά μας».
«ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ “ΨΥΧΗ”, “ΠΝΕΥΜΑ”, τελικά ακόμα και η έννοια “αθάνατη ψυχή”, επινοήθηκαν για να περιφρονήσουν το σώμα, για να το κάνουν άρρωστο -”άγιο”-, για να αντιμετωπίσουν με φρικτή επιπολαιότητα όλα τα πράγματα στη ζωή που αξίζουν να τους δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, τα ζητήματα της διατροφής, της κατοικίας, της πνευματικής δίαιτας, της περιποίησης του αρρώστου, της καθαριότητας, του καιρού».
«ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, Η “ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ”, -δηλαδή μια folie circulaire (κυκλική τρέλα) που κινείται ανάμεσα στους σπασμούς της μετάνοιας και στην υστερία της λύτρωσης. Η έννοια “αμαρτία” επινοήθηκε μαζί με το όργανο βασανιστηρίων που της αρμόζει, την έννοια “ελεύθερη βούληση”, για να δημιουργήσει σύγχυση στα ένστικτα, για να κάνει τη δυσπιστία απέναντι στα ένστικτα δεύτερη φύση».
«ΣΤΗΝ EΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ”, της “απάρνησης του εαυτού” βρίσκεται το διακριτικό σημάδι της παρακμής: δελεαζόμαστε από το βλαβερό, δεν μπορούμε πια να εντοπίσουμε τι μας ωφελεί. Υπό αυτή την έννοια, η αυτοκαταστροφή μετατρέπεται γενικά σε ένδειξη αξίας, σε “καθήκον”, σε “αγιότητα”, σε “θεϊκότητα” που ενυπάρχει στον άνθρωπο».
«ΤΕΛΟΣ -ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΟΜΕΡΟ-, η έννοια του καλού ανθρώπου σημαίνει ότι συντάσσεται κανείς με καθετί αδύναμο, άρρωστο, αποτυχημένο, με ό,τι υποφέρει από τον εαυτό του -με όλα όσα πρέπει να χαθούν-, αναστρέφεται ο νόμος της επιλογής, δημιουργείται ένα ιδεώδες από την αντίθεση προς τον περήφανο άνθρωπο που ευδοκιμεί, προς τον άνθρωπο που λέει Ναι, προς τον άνθρωπο που είναι σίγουρος για το μέλλον -αυτός ο άνθρωπος ονομάζεται πλέον κακός».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Φρίντριχ Νίτσε, Γιατί είμαι τόσο σοφός, εκδόσεις Πατάκη.
Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844-25 Αυγούστου 1900) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής και φιλόλογος. Θεωρείται ένας από τους πρώτους υπαρξιστές φιλόσοφους. Έγραψε δοκίμια πάνω στη θρησκεία, στην ηθική, στον πολιτισμό, στη φιλοσοφία, στις επιστήμες. Ο Νίτσε υπήρξε ιδεολόγος της ελευθερίας και πολέμιος του ολοκληρωτισμού και του σωβινισμού. Το έργο του επηρέασε μια ολόκληρη σειρά σύγχρονων διανοητών και καλλιτεχνών. Αν και ήταν επικριτής των εθνικιστικών και αντισημιτικών τάσεων, το τάδε έφη Ζαρατούστρας χρησιμοποιήθηκε από τον Χίτλερ για να οικοδομήσει τη θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Έτσι, αν και ο Υπεράνθρωπος του Νίτσε χρησιμοποιήθηκε παραποιημένα ως πρότυπο για την Άρεια Φυλή του Χίτλερ, στην πραγματικότητα είναι η αναζήτηση του να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, όχι απάνθρωποι.
Διαβάστε επίσης:
Νίτσε: Κάντε τόπο για τις μεγάλες ψυχές
Νίτσε: Αγαπάω όποιον
εμφάνιση σχολίων