0
2
σχόλια
567
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο Γιάννης Καρατζογιάννης μοιράζεται μαζί μας ένα απόσπασμα από την ακυκλοφόρητη αυτοβιογραφία του που ξεκινάει από τα χρόνια του Κουν στο «θεατράκι του υπογείου»

DOC TV
1 Νοεμβρίου 2014
ΜΕ ΛΕΝΕ ΤΖΟ. ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΑΛΛΑ ΜΕ ΛΥΠΗ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ η Πάρος, η θάλασσα και οι φίλοι μου, τα ψάρια και οι αχινοί, τα φυτά και τα ζώα, ο αέρας και η βροχή. Η παλιά αγορά, ο Βαγγέλης που τον βάφτισα θείο όταν πρωτοήρθα. Εκείνος να καθαρίζει πατάτες και εγώ να του μεταφέρω λέξεις μέσα από τη σιωπή μου. Και ο Ξέρξης στη φωτογραφία απέναντι να κραυγάζει Αθήνα πόλη μισητή για μας τους άμοιρους. Και η πένθιμη καμπάνα, οι γάμοι, τα βαφτίσια και οι κηδείες μού λείπουν, οι καλημέρες, τα πειράγματα και τα αστεία, οι φιλοσοφίες του κώλου και οι ρίμες «Άννα Άννα πάω να πιω μια ουισκάνα». Μου λείπει η γάτα μου, η Νίκη, που πιστή με ακολούθησε πάντα μαζί μου να είναι.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΟΥΝ, ΠΟΥ ΒΑΡΙΟΤΑΝΕ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙ Καρατζογιάννη και με έβγαλε Τζο, να μου λέει «αύριο θα με πας στη Μερκούρη, θα ανέβεις και εσύ επάνω». Και ανέβηκα, και ο Ντασέν να του λέει «ο Τζο έχει ωραία μάτια,  κάνει για σινεμά». Και ο Κουν αγριεμένος, «όχι, όχι, Τζούλι μου, κάνει θέατρο, μόνο θέατρο». Και η Μελίνα να μου κρατάει σφιχτά το χέρι πίσω από το σκηνικό της Ορέστειας στην Επίδαυρο. «Τζο μου, έχεις τρακ», «έχω, δηλαδή λίγο», «εγώ πολύ, παρά πολύ, τρέμω».

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΕΛΥΤΗΣ, Ο ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΝ μέσα στον Σκαραβαίο που μου είχε χαρίσει ο Λαζάνης να τους πηγαίνω από το Ξενία Επιδαύρου στη Μουριά, στη θάλασσα για μπάνιο και ουζάκι, και ο Τσαρούχης να μου λέει «Τζο, όλοι μού ζητάνε μια ζωγραφιά, εσύ τίποτα. Είσαι και καλός Ξέρξης». Έκατσε μόνος του στην πρόβα και μου έκανε ένα σκίτσο. Μου έβαλε όμως και φτερά ορνίθων, επειδή είχα παίξει στην παράσταση τον Μέτωνα και τον Ποσειδώνα. Και ένα βράδυ μετά την πρόβα αργά, Βάκχες παίζαμε, τρώγαμε όλοι μαζί στον Λεωνίδα στο Λυγουριό. Εγώ έπρεπε να φύγω, να κάνουμε τα φώτα στο θέατρο. Με παρακάλεσε η Κατερίνα Γώγου, η μικρή της κόρη και η Όλια Λαζαρίδου να τις πάω μέχρι το σπιτάκι που μένανε. Τις πήγα, τις άφησα και έφυγα με χίλια, γιατί είχα αργήσει. Πριν περάσω το ξενοδοχείο Άβατον, στη στροφή με τα χαλίκια έφαγα δέκα τούμπες. Εγώ πετάχτηκα μέσα από το παρμπρίζ στον αέρα σε απόσταση και προσγειώθηκα ανάσκελα. Εκείνη την ώρα περνάει ο Διονύσης Φωτόπουλος, βλέπει το αμάξι φυσαρμόνικα, εγώ τέζα και μου λέει «τι κανείς εδώ;» «Ηλιοθεραπεία», του απάντησα. Έτσι τελείωσαν άδοξα οι βόλτες, τα μπαράκια και τα μπάνια.


ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΞΑΝΘΙΑΣ, Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΝ και ο Ιονέσκο να τσακώνεται με τη γυναίκα του στο ίδιο τραπέζι, γιατί ενώ ο γιατρός τού είχε κόψει τη ζάχαρη, αυτός έβαλε πέντε κουταλιές στον καφέ του. Μου λείπει ο Ζαν Λουί Μπαρό στο θεατράκι του στο Παρίσι, να παίζουμε Πέρσες και από κάτω να περνάει το μετρό σαν εφέ της παράστασης, ειδικά στην επίκληση. Μου λείπει όλη η Ευρώπη, το Ρούμελη Χισάρ, η Έφεσος και η Κίνα. Μου λείπει ο Απόλλων, ο Αίγισθος, ο Αγαμέμνων, ο Ξέρξης, ο Αχιλλέας, ο Νεοπτόλεμος, ο Λάμαχος, ο Φειδιππίδης, ο Βδελυκλέων, ο Μέτων, ο Ποσειδώνας, ο Σωκράτης, οι αγγελιοφόροι μου και άλλοι πολλοί. Με λύπη μού λείπει το ντουμάνι στο θεατράκι του υπογείου, αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΜΟΥ και, τέλος, πολλές φορές μού λείπει ο Τζο, που φεύγει μακριά, χάνεται και ταξιδεύει, αλλά ευτυχώς γυρνάει πάντα πάλι σε μένα.

εμφάνιση σχολίων