Το από δω Α' ΠΡΟΣΩΠΟ κι εμπρός μετράει

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ, Η ΛΕΞΗ ΑΓΑΠΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΔΟΧΗ. Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ προς κάποιο υποκείμενο ή αντικείμενο, αλλά τη συνολική αποδοχή του εαυτού μας, άρα και την κατάφαση προς αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, στη ζωή, με όλες τις αντιφάσεις, τις ομορφιές και τις ασχήμιες. Η λογική από μόνη της δεν αρκεί για να επιτευχθεί η κατάφαση. Χρειάζεται μια εμπιστοσύνη στο άρρητο. «Γι’ αυτά που δεν μπορεί κανείς να μιλήσει, γι’ αυτά ακριβώς πρέπει να σωπαίνει», Βιτγκενστάιν.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. Ο,ΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ. Αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας, όλα φωτίζονται αλλιώς. Ο κόσμος παραμένει βίαιος, τρελός και άδικος, αλλά αυτό δεν μας παραλύει πια. Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας καθάρισε τόσο ώστε να μπορεί να κατοικήσει η ειρήνη. Δεν θέλουμε καμιά επαφή με τη βία.

ΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΓΙΚΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ. Το να επεμβαίνεις δυναμικά στα πράγματα μέσω της δράσης και να βλέπεις το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς σου να συνδημιουργεί τον κόσμο είναι εξίσου μαγικό και αξίζει να διασχίζεις έτσι το σύμπαν αέναα. Θέλουμε τη συνύπαρξη και τον διάλογο με τη λιγότερη δυνατόν βία σε όλα τα επίπεδα που αυτή εκφράζεται. (Ναι, απέχουμε από εκεί όσο και από την Ανδρομέδα).

ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. Με τον οποίο βρισκόμαστε σε διαρκή σύγκρουση λόγω της ανάγκης για επιβίωση και την ικανοποίηση επιθυμιών. Βάζοντας όμως πολύ ψηλά τον πήχη, αποτυγχάνουμε, έρχεται η ματαίωση και τα μαυρίζει όλα. Τα βάζουμε με τον εαυτό μας που «αποτύχαμε»… Ο οργανισμός όμως που έρχεται σε σύγκρουση με τον εαυτό του, που φθείρεται εκ των έσω, καταστρέφεται. Με τα λάθη μας, με τα σωστά μας, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, μέσα σε μια τρέλα. Και μαντάρα να τα έχουμε κάνει, δεν πειράζει. Το από δω και μπρος μετράει.

Ο ΒΟΥΔΑΣ ΕΛΕΓΕ «ΓΙΝΕΣΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ». Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟ ΑΝΕΛΥΣΕ ΚΑΙ ΕΙΠΕ: «Πρόσεχε τις σκέψεις σου γιατί θα γίνουν λόγια. Πρόσεχε τα λόγια σου γιατί θα γίνουν πράξεις. Πρόσεχε τις πράξεις σου γιατί θα γίνουν συνήθειες. Πρόσεχε τις συνήθειές σου γιατί θα γίνουν ο χαρακτήρας σου. Πρόσεχε τον χαρακτήρα σου γιατί θα γίνει το πεπρωμένο σου». Και ως γνωστόν, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΜΕ. Δεν μπορούμε να το παρατήσουμε. Ο εαυτός μας είναι ένα γλυπτό που το σμιλεύουμε όλη μας τη ζωή. Για να αλλάξουμε τις σκέψεις μας, χρειάζεται να αλλάξουμε τα βιώματά μας, τις πληροφορίες μας, που είναι αποτέλεσμα του πολιτισμού του φόβου και του μίσους που αναπαράγεται λόγω των σχέσεων παραγωγής και εκμετάλλευσης της ενέργειας και της διανομής της.

ΚΙ ΕΔΩ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΩΝ. Δεν χρειάζεται να επέμβουμε με βία, που δεν οδηγεί πουθενά. Ο τρόπος που αποφασίζουμε να ζούμε στηρίζει ή όχι ένα σύστημα. Όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Έφτασε η ώρα να αναρωτηθούμε πώς καταδεχτήκαμε να ζούμε έτσι, να κοιτάξουμε προς τα μέσα μας. Δεν τα χρειαζόμαστε όλα αυτά για να ζήσουμε. Δεν ήρθαμε εδώ για να δικαιώσουμε προσδοκίες άλλων. Και δεν υπάρχει αποτυχία. Μόνο η μη προσπάθεια είναι λάθος. Την αυτογνωσία προσπαθούμε να επιτύχουμε εδώ. Παρατηρώντας τις αντιδράσεις μας στις δράσεις του κόσμου, μαθαίνουμε ποιος εαυτός μας επικρατεί και εκφράζεται. Έτσι κι αλλιώς όλα ένα λάθος είναι. «Η ζωή είναι αυτό που είναι ικανό να σφάλλει», Φουκό.

Η ΔΥΤΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ τον κύκλο από το πλατωνικό σπήλαιο, τον Σαίξπηρ -«Είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα και τη ζωούλα μας την περιβάλλει ολόγυρα ο ύπνος»-, για να καταλήξει στον Γιουνγκ -«Όποιος κοιτάζει προς τα έξω κοιμάται και όποιος κοιτάζει προς τα μέσα ξυπνάει»- και τέλος στον Φουκό: «Ο άνθρωπος είναι ένα ον καταδικασμένο να περιπλανάται και να αυταπατάται».

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ. Κι ο τρόπος που ζούμε είναι ενάντια στη νευροφυσιολογία μας και σκοτώνει την καρδιά μας. Δεν βρίσκουμε λόγους να ζήσουμε. Άρα δεν βρίσκουμε και δύναμη. Ήρθε η ώρα να το πάρουμε αλλιώς. Ο κόσμος βράζει και θέλουμε να χορέψουμε σε μια αληθινή γιορτή. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πια, όλα είναι στα χέρια μας.


Διαβάστε επίσης:
Αντί να γκρινιάζεις στο σκοτάδι, άναψε ένα κερί
Ο διαχωρισμός του μυαλού και της καρδιάς
Αυτά που αγαπήσαμε βαθιά

εμφάνιση σχολίων