iDOCERS | Μέρες παράξενες

Δανεικά τσιγάρα και μισοτελειωμένη μπύρα στο χέρι. Κατέβαινε την Κάνιγγος και μιλούσε μοναχός του. Τραχύ βλέμμα και χιλιοειπωμένα λόγια. Συναντηθήκαμε στη στάση του μέτρο. Με κοίταξε για μια στιγμή και έπειτα γέλασε δυνατά, ύψωσε ένα δάχτυλο και φώναξε: «Χίλια χρώματα, χίλια αρώματα, μα εγώ δε σε ξέχασα ποτέ». Άλλαξα χίλια χρώματα. Είχα και τα θέματά μου βλέπεις, δε μου άρεσε ποτέ να είμαι το κεντρικό θέμα. Ύστερα χάθηκε.

Κουβαλούσα επάνω μου λίγα κοχύλια και ένα μενταγιόν-φυλαχτό, δώρο της αδερφής μου. Καμωμένο από λάβα, λάβα ηφαιστείου. Το έσφιγγα ενστικτωδώς στο χέρι μου, το δεξί πάντα, σαν να πατούσα κάποιο μαγικό κουμπί που θα έφερνε μπροστά μου το καλοκαίρι. Ή τον εαυτό μου μέσα του.

Δε με καταλάβαιναν. Με  κοίταζαν, αλλά δεν έβλεπαν μέσα μου. Πού πάει όλος αυτός ο κόσμος, πάντα αναρωτιόμουν, και τους παρατηρούσα μέσα σε γραμμές τρένων να χάνονται έξω απ’ το παράθυρο. Δε θα τους έβλεπα ποτέ ξανά. Χιλιάδες άγνωστοι που δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να τους φέρει κοντά μου.

Πάντα έλεγα πως είμαι τυχερή για τους φίλους μου, κανείς τυχαίος. Όλοι είχαν συγκεκριμένο λόγο που βρέθηκαν στη ζωή μου και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους αποχωριστώ.

Αυτόν το μήνα, παράλυτα αποχαιρέτησα έναν φίλο. Έφυγε για μια καλύτερη ζωή στον Καναδά, είπε για λίγο, μα δεν τον πιστεύω. Έκλαψα με δάκρυα που είχα ξεχάσει πως κατοικούσαν μέσα μου. Δάκρυα αποχωρισμού. Ένα σύντομο καρέ με τις στιγμές μας και θυμάμαι μόνο εκείνες που ήταν δίπλα μου, ουσιαστικά, τα γέλια, τα πιώματα και τα όνειρά μας. Τώρα έφυγε, και το κενό είναι μεγάλο.

Το κοχύλι στην Κάνιγγος δίπλα από το αυτί μου πρέπει να είναι γελοίο θέαμα, σκέφτηκα, και το έχωσα στην τσέπη μου. Την άδεια τσέπη.

Κάποτε μου είπες πως είμαι διαφορετική και αισθάνθηκα σπουδαία, τώρα στα 30 μου δε θέλω να είμαι διαφορετική. Θέλω να μη φεύγουν οι φίλοι. Να μην τελειώνουν τα καλοκαίρια. Να κρατάω τα κοχύλια μου και να μη μοιάζω αλλοπρόσαλλη.
 

εμφάνιση σχολίων