iDOCERS | Και τώρα, ας ζήσουμε!

Ο καθένας εκεί που επένδυσε, στα όνειρα που έκανε, στα σχέδια που είχε ετοιμάσει από παλιά. Δεν είναι κακό, ήταν μέσα στο παιχνίδι κι αυτό. Απλά όταν ξεκινήσαμε δεν το είχαμε καν στο μυαλό μας, διαλέξαμε να μην το σκεφτόμαστε. Μα παίζω για να κερδίζω, λένε κάποιοι. Σύμφωνοι! Αλλά και η ήττα έχει να μας μάθει πολλά τελικά.

Να, δες τώρα. Μόνοι, σε άλλο σημείο από εκεί που ξεκινήσαμε, μα και τελείως αλλού από εκεί που ποθήσαμε να πάμε. Το ενδιάμεσο έγινε η ζωή μας. Πάντα κάποια άλλη, πάντα να ξεγλιστράει αλλού. Μας άφησε ένα κενό και μια γλυκόπικρη αίσθηση. Σαν κι αυτή που έχουμε όταν ανυπομονούμε για κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Όταν αποζητούμε κάτι που δεν καταφέρνουμε τελικά να απολαύσουμε. Συμβιβαζόμαστε με κάτι άλλο, αλλά πάντα θα λείπει αυτό που ονειρευτήκαμε.

Για μας, που ο πόθος μοιάζει πάντα πολύ πιο σπουδαίος απ’ την πραγματικότητα, για μας μιλάω. Που πάντα ζητάμε μια ολοκλήρωση που αργεί. Την ιδανική παρέα. Το μεγάλο έρωτα. Τις τέλειες διακοπές. Να νιώσουμε γεμάτοι μέσα απ’ τους άλλους. Να ακούσουμε τα αστέρια να σκάνε στον ουρανό (oh we will know, won’t we? The stars will explode in the sky…-Nick Cave), Να ταυτίσουμε τη ζωή μας με εικόνες, μουσικές, χρώματα. Για μας, που ενήλικοι πια θέλαμε να κρατήσουμε κάτι από το ουτοπικό της εφηβείας, τότε που η ζωή όλη ήταν μπροστά μας και είχαμε άπλετο χρόνο και ευκαιρίες να γίνουμε αυτό που νομίσαμε ότι θέλαμε.

Δε μας βγήκε, λοιπόν. Κι όχι επειδή δεν προσπαθήσαμε. Όχι επειδή δεν το θελήσαμε αρκετά. Λέγεται ενηλικίωση. Δεν είναι ταινία που ο πρωταγωνιστής πάντα κερδίζει στο τέλος. Δεν είναι παραμύθι που όσο κι αν πιεστείς /πολεμήσεις/ αντέξεις κάποια στιγμή θα ανταμειφθείς. Είναι η πραγματική ζωή.

Και όταν περάσει το πρώτο σοκ της ματαίωσης, της ζαλάδας μετά το μεθύσι που είχες ανάγκη για να μη σκέφτεσαι, του «χαμένου» χρόνου που έλεγες, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα κερδίσεις, όταν ξυπνήσεις ένα πρωί ή γυρίσεις σπίτι μόνος αργά ένα βράδυ και το κοιτάξεις κατάματα, θα το δεις, σε μεγέθη πραγματικά, χωρίς χρυσόσκονη, αλλά και χωρίς τέρατα: Ηττηθήκαμε.

Πάμε τώρα παρακάτω. Πάμε τώρα να χτίσουμε αυτό που θέλουμε πιο κοντά στην πραγματικότητα που μας έτυχε. Πάμε να ρισκάρουμε πάλι, αν και με λιγότερα αυτή τη φορά. Γνωρίζοντας πια πως δεν υπάρχουν νεράιδες ή δράκοι. Τουλάχιστον όχι έτσι όπως τους νομίσαμε μικροί. Πάμε να πετύχουμε τα απλά, τα ουσιαστικά κι όχι τα απόλυτα, που χωρίς αυτά δε νιώθουμε ολοκλήρωση.

Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, τα κοντινά. Δίπλα. Και γύρω. Και μέσα μας. Κι ας αλλάξουμε ταχύτητες και πλάνα και ρυθμό. Δεν πειράζει. Μπορεί η ήττα που μας δόθηκε να είναι μεγαλύτερο δώρο από τη λατρευτή παραμυθένια νίκη της νεότητας. Μπορεί να μη γίναμε αυτό που θέλαμε, αλλά αυτό που γίναμε μπορεί να είναι πιο όμορφο, πιο ώριμο, πιο ζωντανό. (Το σκέφτηκες ποτέ;). Κι ίσως έτσι αγαπηθούμε πιο βαθιά. Νιώσουμε γεμάτοι με έναν τρόπο απροσδιόριστο, διαφορετικά μεθυστικό.

Δε θα είναι όπως στις ταινίες, όχι. Αλλά γιατί να ακολουθούμε και να μη φτιάχνουμε καινούργιους δρόμους; Γιατί να διαβάζουμε παραμύθια και να μη φτιάχνουμε νέα σκηνικά; Δε λέω ότι θα είναι εύκολο, όχι. Θέλει ωριμότητα και ευθύνη. Θέλει να είσαι ενήλικας και να παλεύεις χωρίς να ξέρεις αν θα σου βγει. Αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι; Όποιος έχει γευτεί τον ιδρώτα της ήττας, ίσως θέλει να παίζει μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού πια. Έτσι κι αλλιώς, όμως, αυτό δεν ήταν πάντα το ζητούμενο;
 

εμφάνιση σχολίων