- Θάνατος;
- Ναι, θάνατος!
- Μα ποια αγάπη πρεσβεύεις, κυρία μου;
- Είσαι διεστραμμένη.
- Διεστραμμένη; Γιατί;
- Γιατί είσαι εδώ.
- Κι εσύ είσαι εδώ.
- Εγώ υπερασπίζομαι τον πατέρα μου.
- Τον πατέρα σου;
- Ναι, τον Ιησού Χριστό.
- Εντάξει, πάσο.
Μία μαινόμενη μαυροφορούσα προτείνει άλλους τίτλους για την παράσταση Corpus Ιμάμη, Corpus Μοχάμεντ. Κανείς δεν της απαντά. Επανέρχεται με απειλές. Κάποιος τραβάει φωτογραφίες των «μαχόμενων χριστιανών» με το κινητό του. Ένας ιερέας, οπλισμένος με αγάπη και έναν σταυρό «οσάν το ρόπαλον», τον σπρώχνει, του ζητάει τα στοιχεία του. «Σε διατάζω να τη σβήσεις» του λέει, ενώ ακουμπούν κυριολεκτικά τις ασπίδες των παρατεταγμένων ΜΑΤ. Αυτά τα ΜΑΤ, λέω εγώ, θα έπρεπε να έχουν σκυλομετανιώσει τη μαύρη ώρα και στιγμή που έγιναν ΜΑΤ.
Μία τροφαντή χριστιανή είπε μπροστά μου σε ένα ΜΑΤ πως δεν είναι άντρας εφόσον δεν της επιτρέπει να πλησιάσει, να βγάλει τα παντελόνια του και άλλα χαριτωμένα. Τι ακούν και αυτά τα παιδιά. Έτσι το 'παθαν.
Στις 12:00 ακριβώς, μα ακριβώς, οι βουλευτές της Χ.Α. αποχωρούν από τις σταθερές θέσεις που είχαν όλη τη βραδιά. Κάποιοι τους χειροκροτούν, τους ευχαριστούν. Ο ιερέας που πριν διέταζε, τους φωνάζει: «Μπράβο παιδιά». Σεμνά απαντούν: «Τίποτα, τις ευλογίες σας».
Μία ακόμα μαζική προσπάθεια των χριστιανών να φωνάξουν «Ουουουου» και «αίσχος» και
«φτου σας, διεστραμμένοι» παρατάσσοντας σταυρούς και εικονισματάκια (χωρίς κορνίζα όμως, σκέτες φωτογραφίες, άρα προχειροδουλειά). Η αστυνομία τους ξανά-απωθεί και εκεί ακριβώς στην απώθηση της αστυνομίας, τους βγαίνει κάτι επαναστατικό.
Ψάλλουν όπως να 'ναι το «Τη υπερμάχω». Φωνάζουν: «Ζήτω η ορθοδοξία! Ζήτω η Πραγματική Δημοκρατία!» (!!!) Δίνουν ραντεβού για αύριο, δηλαδή σήμερα στις 6:00.
Σήμερα στις 6:00 χρειάζεται ο
ι έλληνες καλλιτέχνες, που τόσα χρόνια ακούμε και μαθαίνουμε τις απόψεις τους από εκπομπές και συνεντεύξεις ή σε παρέες, να είναι εκεί. Να είναι εκεί, δυνατοί και περήφανοι ενάντια στην καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, ενάντια στο συντηρητισμό που σε λίγο θα μας επιβάλει με το ζόρι τι θα μας αρέσει και τι όχι.
Στην Αθήνα όλα αυτά τον Οκτώβριο του 2012, γιατί όπως μου είπε και μια σταυροφόρος κουνώντας μου το δάχτυλο,
«Αν δε μπορείς εσύ να προστατέψεις τον εαυτό σου από την ανωμαλία και τον αντίχριστο, θα το κάνω εγώ».
Info: Το Corpus Christi είναι κοινωνικό έργο του Τέρενς ΜακΝάλι, «μια αμφιλεγόμενη ιστορία για τον άνθρωπο σε μια κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα σε χαμένες αξίες και ιδανικά». Θέατρο Χυτήριο, από την ομάδα Artisan, σε σκηνοθεσία Λ. Βασιλείου. Χθες είχε προγραμματιστεί η πρεμιέρα του, καθώς απορρίφθηκε η (δεύτερη) αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που είχαν καταθέσει θρησκευτικές οργανώσεις.