Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αντίο Αθήνα;

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Τη δική μου αποκέντρωση την έκανα πριν τρία περίπου χρόνια. Ζούσα ήδη δέκα χρόνια στην Αθήνα και την ζούσα στο 100%: έτρεχα από τη δουλειά στις συναυλίες, στα θέατρα, στα μπαρ, στα πάρτι. Οι φίλοι μου (ακόμα κι οι γονείς μου) όταν άκουσαν την απόφαση μου με αποθάρρυναν. Αλλά εγώ δεν άντεχα πια τους ρυθμούς της «μεγάλης πόλης».

Ήρθα στη γενέτειρα μου, το Ηράκλειο, μια μικρότερη μεν πόλη που έχει (φαινομενικά) όλα τα στοιχεία της μεγαλούπολης - ειδικά για όσους έρχονται στην Κρήτη για τουρισμό. Ναι, καλά. Ένα μεγάλο χωριό είμαστε. Και θα εξηγήσω παρακάτω.

Η ζωή στην επαρχία είναι όπως φαντάζεσαι: πολύ πιο εύκολη. Οι αποστάσεις είναι μικρές, δεν χρειάζεται να αλλάξεις δεκαπέντε μέσα μεταφοράς, ούτε να στριμωχτείς, να βρίσεις, να σπρώξεις, να μυρίσεις άπλυτες μασχάλες. Παίρνεις τα πόδια σου, παίρνεις το ποδήλατο και σε 10-15’ είσαι στην άλλη άκρη της πόλης. Για το χωριό δεν το συζητάμε καν.

Φεύγουν οι τοξίνες της αυστηρής οργάνωσης και του προγράμματος. Θες να πας για καφέ με τους φίλους; Δεν το κανονίζεις 3 μέρες πριν. Περνάς και χτυπάς κουδούνια. Κατεβαίνεις κέντρο και τους βρίσκεις στα κλασικά στέκια. Όταν λέω «πάμε για καφέ;» στην παρέα, δεν προσδιορίζω καν το που. Ούτε το πότε. Είναι αυτονόητα.

Η ζωή στην επαρχία, είναι… επαρχιώτικη. Το πιο δύσκολο δεν είναι το να αλλάξεις τις συνήθειες σου, ή να ζήσεις μακριά από τους φίλους σου, αλλά το να προσαρμοστείς στην διαφορετική νοοτροπία. Να προσπεράσεις τον πουριτανισμό, τη δυσανεξία στο «διαφορετικό», το κυρίαρχο βλαχομπαρόκ. Γιατί αν η πρωτεύουσα «υποφέρει» από τους δήθεν εναλλακτικούς, η επαρχία υποφέρει από τα νεόπλουτα ψώνια.

Έπειτα, πρέπει να ξεχάσεις την ανωνυμία. Ακόμα κι οι μεγάλες επαρχιακές πόλεις δεν είναι παρά μεγάλα χωριά. Είναι θέμα χρόνου καθώς περπατάς στο δρόμο, ή περνάς από τα στάνταρ στέκια όλοι να ξέρουν ποιος είσαι, τι κάνεις, με ποιους έχεις πάει, και ένα σωρό άλλες προσωπικές λεπτομέρειες που μαθαίνονται από στόμα σε στόμα ανεξέλεγκτα. Παγίδα να μπεις στην διαδικασία να ασχοληθείς. Μη.

Ναι, χάνεις την ποικιλία της διασκέδασης. Θα ξεχάσεις τις πολλές συναυλίες, τα θέατρα, τα θεάματα. Την επαρχία την «θυμούνται» οι καλλιτέχνες μόνο το καλοκαίρι. Θα ξεχάσεις τα “hip” στέκια, τα νέα “trends” (όταν φτάνουν εδώ έχουν ήδη μπαγιατέψει), τις νέες τάσεις. Αλλά αν έχεις σκοπό να συνεχίσεις το αθηναϊκό lifestyle σου στην επαρχία, μην μπεις καν στον κόπο να ξεκινήσεις, κάτσε εκεί που είσαι.

Θα έρθει όμως ένα σαββατοκύριακο, μια εκδρομή στο βουνό, μια βουτιά στη θάλασσα μετά τη δουλειά, ένα καφενείο με γιαγιαδίστικα φαγητά στο χωριό, ένα κάμπινγκ κάτω από τα αστέρια, ένα φεστιβάλ μες στους αγρούς, ένα αυτοσχέδιο γλέντι σε ένα λιόφυτο ή ένα πάρτι με μπύρες και ούτι στην παραλία για να σε αποζημιώσει.

Μην εξιδανικεύσεις και μην αφορίσεις τίποτα. Βρες τι σηκώνει η ψυχή σου και πώς βλέπεις τη ζωή σου τα επόμενα χρόνια και πράξε ανάλογα. Τρία χρόνια μετά πάντως, εγώ στην Αθήνα δεν θα ξαναγύριζα, ούτε για όλα τα πάρτι και τις συναυλίες του κόσμου.

Υ.Γ. Αν τελικά τα μαζέψεις τα μπογαλάκια σου, φρόντισε να πάρεις μαζί σου και το/τη σύντροφο σου. Στα χωριά, μεγάλα και μικρά, έχουν την τάση να παντρεύονται (ή να ζουν παντρεμένη ζωή) από νωρίς. Σκούρα τα πράγματα. ;-)


Η Σίσσυ Παπαδογιάννη είναι δημοσιογράφος και Docer. Ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης.

εμφάνιση σχολίων