Le Monde: Δεν ΚΟΣΜΟΣ φταίει η Ελλάδα

ΚΟΣΜΟΣ «Υπάρχει μια γνωστή φράση στην οικονομία. Χορεύεις ώσπου να τελειώσει η μουσική. Σε αυτή την περίπτωση, συνέχισαν να χορεύουν ενώ η μουσική είχε ήδη τελειώσει από καιρό» δήλωσε ο Τζόρτζ Σόρος για το «τοξικό» χρηματοπιστωτικό σύστημα που προκάλεσε τη διεθνή οικονομική κρίση το 2008, και που όπως όλα δείχνουν μέχρι σήμερα παραμένει άθικτο. Ένα σύστημα που γιγαντώθηκε όταν οι παλιομοδίτες μέτοχοι των εταιριών που δεν ρίσκαραν το χρήμα τους, αντικαταστάθηκαν από γκόλντεν μπόις-τζογαδόρους ενώ μεγαλοστελέχη ανταλλάσονταν μεταξύ αμερικανικής κυβέρνησης και οικονομικών κολοσσών.

Η κερδοσκοπία είναι μια μόνο από τις αιτίες που κάνει την παγκόσμια οικονομία να υποφέρει, όπως αναλύει η γαλλική εφημερίδα Le Monde στο άρθρο της. Η αιτία δεν είναι μια. Η αιτία δεν είναι η οικονομία της Ελλάδας. Τα προβλήματα κρύβονται πίσω από πολύπλοκες αναποτελεσματικές οικονομικές πολιτικές όπως υποσηρίζει (τα σημεία αναδημοσιεύονται σήμερα περιληπτικά στην εφημερίδα το Βήμα):

1. Η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη συνιστά τον υπ’αριθμόν ένα κίνδυνο.

2. Η συνταγή της λιτότητας που εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια στην Ευρώπη (και όχι μόνο στον «προβληματικό» Νότο) φέρνει πιο κοντά το φάσμα της ύφεσης. Προσπαθώντας να εξισορροπήσουν τα δημοσιονομικά τους στοιχεία «σκοτώνουν εν τη γενέσει τους τις όποιες ελπίδες ανάπτυξης». Και αυτό διότι οι προσπάθειες επικεντρώνονται υπερβολικά στον τομέα της μείωσης δαπανών και όχι σε πολιτικές αύξησης εσόδων. Και σε αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα συνιστά τυπικό παράδειγμα.

3. Οι αντοχές των κοινωνιών εξαντλούνται και η οργή περισσεύει. Τα κινήματα των Αγανακτισμένων σε Ισπανία και Ελλάδα και οι ταραχές στο Λονδίνο αποτελούν στιγμιότυπα μιας κοινωνίας που βρίσκεται δικαίως σε αναβρασμό. Η έλλειψη εμπιστοσύνης έναντι των πολιτικών μπορεί να μην εκδηλώνεται μέχρι στιγμής με βίαιο τρόπο στις ΗΠΑ όμως η αύξηση της ανεργίας φέρνει στα όριά τους και τους Αμερικανούς.

4. Ο θρίαμβος της οικονομικής ορθοδοξίας που επιτάσσει σκληρή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική διαπερνά τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Τόσο η στάση της Γερμανίας έναντι των υπολοίπων οικονομιών της ευρωζώνης όσο και οι πολιτικές που προωθούν οι Ρεπουμπλικανοί και το «κόμμα του τσαγιού» στις ΗΠΑ διαπνέονται από τις αρχές: δεν θα πληρώσουμε «εμείς» για «εσάς».

5. Η ασταθής ισορροπία μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου. Μετά την υποβάθμιση των ΗΠΑ από τον οίκο Standard & Poor’s οι δύο οικονομίες βρέθηκαν απολογούμενες και αλληλοκατηγορούμενες για τις αμυντικές δαπάνες και για τη συντήρηση μιας πολεμικής μηχανής με τεράστιο κόστος. Ο άλλος παράγοντας όξυνσης είναι η άτεγκτη στάση της Κίνας στο ζήτημα της συναλλαγματικής ισοτιμίας που παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις από διεθνείς οργανισμούς επιμένει σε ένα (συμφέρον για την εθνική οικονομία) φτηνό γουάν.

6. Η πολλάκις μνημονευθείσα πρόταση της επιβολής κανόνων στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παραμένει στη σφαίρα των ιδεών τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehmann Brothers. Αντιθέτως το όργιο της κερδοσκοπίας φέρνει στο χείλος της χρεοκοπίας ολόκληρες οικονομίες. Για περιορισμό των αδιαφανών χρηματοπιστωτικών συναλλαγών ή απαγόρευση διαπραγμάτευσης παράγωγων προϊόντων ούτε λόγος ενώ ακόμα και η θέσπιση φόρου επί των συναλλαγών απλώς κοσμεί τον κατάλογο των ωραίων ιδεών.

7. Αντίθετα με τη αμερικανική ομοσπονδιακή τράπεζα (Fed) η ΕΚΤ και ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ παραμένουν προσκολλημένοι στη λογική του αποπληθωρισμού εφαρμόζοντας μια σφιχτή νομισματική πολιτική που μπορεί να μην αφήνει τον τιμάριθμο να «εκτραπεί» όμως καθιστά το κοινό νόμισμα πολύ ακριβό για τους «αδύνατους» της ευρωζώνης.

Σε σχέση με την κρίση χρέους η ΕΚΤ εμφανιζόταν αρχικά αρνητική στην αγορά εθνικών ομολόγων αλλά ακόμα και τώρα που προχωρά -κατά παρέκκλιση των αρχών της- σε αγορά κρατικών τίτλων το κάνει με τέτοιο τρόπο που είναι «σαν να σβήνει φωτιές με νεροπίστολο» σημειώνει η Monde.

εμφάνιση σχολίων